W dniu 13 lipca 2002 w Stoczni Szczecińskiej odbyło się zgromadzenie przedstawicieli Zagrożonych Polskich Przedsiębiorstw i grup Pracowniczych. Ze strony naszego związku ZZIT udział w tym spotkaniu wzięli:

1. Jolanta Bień - wiceprzewodniczący ZK
2. Lechosław Czyż - wiceprzewodniczący ZK
3. Marek Dyżakowski - członek Prezydium ZK
4. Teresa Pietrzak - członek Zarządu Krajowego
5. Kryspin Pawlicz - przewodniczący okręgu Zachodniopomorskiego
6. Grzegorz Psiorz - Stocznia Szczecińska
7. Tadeusz Koskowski - członek Zarządu Okręgu Wielkopolskiego
8. Tomasz Rumuński - członek Zarządu Okręgu Wielkopolsko-lubuskiego
9. Wiesław Szady- przewodniczący ZOZ Stoczni Gdańskiej

Jako przedstawiciele Forum Związków Zawodowych przybyli:
Wiesław Siewierski - przewodniczący
Mariela Guzenda - członek Prezydium

Po burzliwej dyskusji na temat złej sytuacji wielu zakładów przemysłowych a przede wszystkim Stoczni Szczecińskiej zgromadzeni uzgodnili treść postulatów do rządu RP:

• I Ogólnopolskie Zgromadzenie Przedstawicieli Zagrożonych Polskich Przedsiębiorstw i grup pracowniczych, przybyłych do Stoczni Szczecińskiej w dniu 13 lipca 2002.
  
  
• Postulaty I Ogólnopolskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Zagrożonych Polskich Przedsiębiorstw i grup pracowniczych, przybyłych do Stoczni Szczecińskiej w dniu 13 lipca 2002.
  
  
• Skład Prezydium Komitetu Protestacyjnego.
  

Następnie został powołany Ogólnopolski Komitet Protestacyjny z 12 osobowym Zarządem w skład którego weszli z ZZIT:
Lechosław Czyż
Marek Dyżakowski

Uzgodniono również, że w dniu 18 lipca o godzinie 8:00 odbędzie się pikieta w Szczecinie, a w Polsce na znak solidarności ze Stoczniowcami zakłady pracy zostaną oflagowane i o godzinie 8:00 rozlegną się syreny.

W dniu 23 lipca o godzinie 15:30 we wszystkich miastach wojewódzkich odbędą się pikiety przed urzędami wojewódzkimi w ramach akcji protestacyjnej.

Liczymy na aktywny udział członków naszego Związku w/w akcjach protestacyjnych.

Postulaty
I Ogólnopolskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Zagrożonych Polskich Przedsiębiorstw i grup pracowniczych, przybyłych do Stoczni Szczecińskiej w dniu 13 lipca 2002.

Uczestnicy zgromadzenia przejawiają najwyższy niepokój o stan państwa polskiego i jego przyszłość. Szybko postępuje jego osłabienie, a Polska stopniowo traci swoją suwerenność, zwłaszcza w sferze gospodarczej. Gwałtownie rosnące bezrobocie i upadanie coraz większej ilości przedsiębiorstw - często będących jedynym lub głównym miejscem pracy w dziesiątkach polskich miast - świadczy o głębokim kryzysie polskiej gospodarki. Skazuje to coraz większe grupy ludzi na degradację i nędzę. Zagrożone są polska kultura, nauka i ochrona zdrowia, na które nakłady z roku na rok stają się coraz niższe. Przybywa afer, rośnie przestępczość i demoralizacja młodego pokolenia. Polska Armia, będąca głównym gwarantem suwerenności kraju, podlega coraz większym redukcjom, a zapowiadana jej modernizacja to ciągle niespełniona obietnica.

Tak dalej być nie może! To staczanie się po równi pochyłej musi być powstrzymane wspólnym wysiłkiem wszystkich zatroskanych o losy Polski!

W takiej sytuacji zgromadzeni postulują i żądają:

1. Natychmiastowej zmiany polityki gospodarczej, która doprowadziła Polskę do obecnego stanu i realizowania takiej polityki, która będzie nastawiona na ochronę i rozwój krajowej gospodarki i tym samym na ograniczenie rosnącego bezrobocia.
2. Obowiązkiem państwa jest wspierać rozwój polskiego kapitału oraz jego
   upowszechnienie poprzez uwłaszczenie obywateli na gruntach i nieruchomościach oraz poprzez promowanie akcjonariatu obywatelskiego, pracowniczego i spółdzielczości.
   Jeśli chodzi o akcjonariat pracowniczy, to uważamy, że stanowi on szansę na odrodzenie wielu upadających przedsiębiorstw państwowych i prywatyzację takich placówek jak szpitale czy niektóre firmy użyteczności publicznej. Do tego jednak niezbędne jest organizowanie kapitału pracowniczego w przyzakładowe PRACOWNICZE FUNDUSZE INWESTYCYJNE, wsparte przez odpowiednią politykę państwa.
   Jednocześnie należy szybko i wnikliwie zbadać - przez niezależnych ekspertów - wszystkie transakcje i umowy prywatyzacyjne, które budzą jakiekolwiek wątpliwości. W przypadku wykrycia przekrętów i istotnych nieprawidłowości, transakcje te powinny zostać unieważnione, a winni ich przeprowadzenia - odpowiednio ukarani.
3. Polityka gospodarcza państwa powinna zmierzać do odbudowy polskiego systemu finansowego (głównie banków i funduszy emerytalnych) i do podporządkowania go potrzebom polskiego przemysłu, rolnictwa, handlu, drobnej wytwórczości i usług.
4. Banki działające na terytorium Polski powinny brać udział w rozwijaniu polskiej gospodarki, a nie kierować się zasadą doraźnej maksymalizacji zysków.
5. Państwo powinno pomóc w odbudowaniu i rozwoju polskiej myśli naukowej i
   technicznej oraz polskich technologii, w tym przeznaczonych na potrzeby obronności
6. Żądamy zrównania pod względem prawa i obciążeń finansowych wszystkich podmiotów działających w polskiej gospodarce.
7. Radykalnego zmniejszenia - za pomocą narzędzi finansowych i polityki handlowej -nadmiernego importu zboża, mięsa, przetworów nabiałowych, tytoniu, węgla itp., a więc tych towarów, których z nadmiarem produkujemy w Polsce, a także podjęcia zdecydowanych działań powstrzymujących kryzys polskiego rolnictwa.
8. Wspierania polskiego handlu, w tym drobnego, który daje zatrudnienie wielu tysiącom osób.
9. Niedopuszczenia do eksmisji z mieszkań, a zarazem żądamy udzielania wszystkim bezrobotnym zasiłku wystarczającego na utrzymanie i komorne.
10. Żądamy podjęcia przez Rząd RP zmiany polityki zdrowotnej, zaprzestania prywatyzacji placówek ochrony zdrowia, zapewnienia polskiemu społeczeństwu bezpieczeństwa zdrowotnego.
11. Domagamy się stworzenia odpowiednich warunków, zapobiegających upadkowi polskiej kultury.
12. Zaprzestania redukcji Polskiej Armii i zapewnienia możliwości jej głębokiej i rzeczywistej modernizacji z wykorzystaniem potencjału polskiego przemysłu zbrojeniowego, oraz wstrzymania likwidacji garnizonów, niezbędnych dla zapewnienia bezpieczeństwa Polski.
13. Apelujemy do środowisk inżynieryjnych i technicznych, aby wspierały środowiska
    robotnicze w ich zmaganiach o utrzymanie swoich miejsc pracy i uratowanie polskich
    przedsiębiorstw.
14. Żądamy ujawnienia polskiemu społeczeństwu prawdziwego stanu negocjacji Polski z
    Unią Europejską.
    Domagamy się od mediów publicznych, aby wzorem państw skandynawskich w
    audycjach dotyczących Unii Europejskiej przestrzegały zasady równości stron, a więc
    równego dostępu do nich dla zwolenników i przeciwników przystąpienia Polski do
    UE

Szczecin, 13 lipca 2002r

I Ogólnopolskie Zgromadzenie Przedstawicieli Zagrożonych Polskich Przedsiębiorstw i grup pracowniczych, przybyłych do Stoczni Szczecińskiej w dniu 13 lipca 2002.

Uczestnicy zgromadzenia przejawiają najwyższy niepokój o stan państwa polskiego i jego przyszłość. Szybko postępuje jego osłabienie, a Polska stopniowo traci swoją suwerenność, zwłaszcza w sferze gospodarczej. Gwałtownie rosnące bezrobocie i upadanie coraz większej ilości przedsiębiorstw - często będących jedynym lub głównym miejscem pracy w dziesiątkach polskich miast - świadczy o głębokim kryzysie polskiej gospodarki. Skazuje to coraz większe grupy ludzi na degradację i nędzę.

ŻĄDAMY

1. Natychmiastowego zaprzestania kryminogennej prywatyzacji i wyprzedaży majątku narodowego
2. Powołania sejmowej Komisji Nadzwyczajnej do spraw restrukturyzacji przemysłu z udziałem przedstawicieli i ekspertów Ogólnopolskiego Komitetu Protestacyjnego.
3. Potraktowania sytuacji w polskim przemyśle jako stanu klęski
   żywiołowej i wyasygnowania z budżetu państwa środków na ratowanie upadających nie z własnej winy zakładów.
4. Natychmiastowego wstrzymania manipulacji przy kodeksie pracy i ustawie o związkach zawodowych.
5. Natychmiastowego spotkania przedstawicieli Rządu z Ogólnopolskim Komitetem Protestacyjnym

Równocześnie apelujemy do wszystkich organizacji związkowych, dla których najważniejsza jest ochrona ludzi pracy, o poparcie naszych działań i przyłączenie się do Ogólnopolskiego Komitetu Protestacyjnego.

Skład Prezydium Komitetu Protestacyjnego: